Związkowcy to dla mnie zawsze bardzo trudny temat. Z jednej strony bowiem jestem w pełni przekonany, że w wielu przedsiębiorstwach – gdyby ich w nich zabrakło – nie byłyby szanowane nawet minimalne normy pracownicze, a kodeks pracy byłby jednym z najbardziej zakurzonych przedmiotów, o ile w ogóle uznano by, że warto go posiadać. Na rynku pracodawcy, który, wbrew różnego rodzaju danym i doniesieniom, mamy stale od 2008 roku, bez udziału związków i ich kontrolnej roli w wielu firmach panowałyby obyczaje rodem z epoki feudalnej.

Tyle, że zbawienna w tej kwestii rola związków staje się dzisiaj coraz bardziej teoretyczna. Bo nawet tam, gdzie związkowcom nikt nie broni się zrzeszać – ba, niektórzy należą do trzech albo czterech organizacji związkowych, rozumiem, że tak na wszelki wypadek – ich rzeczywista rola rzadko ma wiele wspólnego z realną troską o zachowanie norm dobrego, kodeksowego traktowania zatrudnionych. A z troską o kondycję firmy lub całej branży właściwie nic.
Jakie bowiem są efekty działań licznych związków zawodowych w górnictwie, o których piszemy obok? Ostatnio być może namacalne, bo udało im się na jakiś czas w jednej ze spółek ocalić miejsca pracy. Ale wcześniej?
Nadchodzi kryzys polskiej kolei? Coraz mniej osób podróżuje pociągami

Zobacz również
Trzeba by ich ze świecą szukać, za to bardzo łatwo odnaleźć inne wyrazy aktywności górniczych związkowców. Najpopularniejsze to opony wielokrotnie w ostatnich latach palone pod Sejmem, by pokazać politykom, kto posiada rząd górniczych dusz.