Pomoc de minimis to legalna pomoc udzielana przedsiębiorcom przez organy publiczne państw UE w celu rozwoju działalności gospodarczej. Pomoc ta może mieć formę dotacji na szkolenia lub inwestycje, ale może także przyjąć postać zwolnień podatkowych lub umorzenia odsetek z tytułu zaległych składek na ZUS.

UE, co do zasady, zabrania organom publicznym wspierania przedsiębiorstw, ponieważ taka pomoc zakłócałaby konkurencję na unijnym rynku stawiając w lepszej sytuacji firmy, które zostałyby wsparte przez rządy. Uznaje się jednak, że pomoc o niewielkiej wartości nie narusza zasad konkurencji, ani nie wpływa na handel między państwami członkowskimi UE (nazwa „pomoc de minimis” pochodzi od łacińskiej zasady de minimis non curat lex - prawo nie troszczy się o drobiazgi).

Zasady przyznawania pomocy de minimis zostały zapisane w Rozporządzeniu Komisji Europejskiej 1407/2013 z 18 grudnia 2013 roku. Rozporządzenie określa maksymalną wartość pomocy jakiej organy publiczne mogą udzielić przedsiębiorcy na 200 tys. euro w ciągu trzech lat (pod uwagę bierze się rok, w którym firma występuje o taką pomoc i dwa wcześniejsze lata). Wyjątek stanowią pod tym względem firmy z sektora drogowego transportu towarów, które w ciągu trzech lat mogą liczyć maksymalnie na 100 tys. euro z tytułu pomocy de minimis. Przedsiębiorca może sprawdzić wielkość otrzymanej dotychczas pomocy de minimis w Urzędzie Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

Z pomocy de minimis nie mogą skorzystać firmy, działające w branżach:

- rybołówstwa i akwakultury, objętych rozporządzeniem Rady nr 104/2000,
- produkcji podstawowej produktów rolnych wymienionych w załączniku I do Traktatu,
- przetwarzania i wprowadzania do obrotu produktów rolnych wymienionych w załączniku I do Traktatu w przypadkach:
a) kiedy wysokość pomocy ustalana jest na podstawie ceny lub ilości takich produktów zakupionych od producentów surowców lub wprowadzonych na rynek przez kredytobiorców objętych pomocą,
b) kiedy przyznanie pomocy zależy od faktu jej przekazania w całości lub części producentom surowców,
- związanych z wywozem do państw trzecich lub państw członkowskich, tzn. pomoc bezpośrednio związana z ilością wywożonych produktów, tworzeniem i prowadzeniem sieci dystrybucyjnej lub innymi wydatkami bieżącymi związanymi z prowadzeniem działalności eksportowej,
- uwarunkowanych pierwszeństwem korzystania z towarów krajowych w stosunku do towarów sprowadzanych z zagranicy,
- drogowego transportu towarowego, jeśli pomoc jest przeznaczona na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego.