Wspólnicy nie mogą otrzymywać z jakiegokolwiek tytułu wypłat z majątku spółki potrzebnego do pełnego pokrycia jej kapitału zakładowego. Wynika to z art. 189 par. 2 kodeksu spółek handlowych. Czy od tej zasady przewidziano jakieś wyjątki?
Wspomniane ograniczenie nie dotyczy wynagrodzenia wspólnika za powtarzające się świadczenia niepieniężne na rzecz spółki, które mogą być realizowane nawet, gdy sprawozdanie finansowe spółki wykazuje stratę. Przewiduje to art. 176 kodeksu spółek handlowych (k.s.h.). W takim przypadku wspólnik traktowany jest jak każdy inny wierzyciel.
Wypłata wynagrodzenia za takie świadczenia – zgodnie ze doktryną prawa – nie narusza majątku potrzebnego do pełnego pokrycia kapitału spółki, ponieważ w zamian za wynagrodzenie spółka otrzymała ekwiwalentne świadczenie.
Obowiązek powtarzających się świadczeń niepieniężnych może być nałożony na wspólnika wyłącznie w umowie spółki. Należy w niej możliwie jasno i jednoznacznie ustalić m.in. rodzaj i zakres świadczenia, a także możliwości egzekwowania go przez spółkę. W umowie trzeba także określić wysokość wynagrodzenia bądź wytyczne do jego ustalenia. Wynagrodzenie powinno odpowiadać wartości rynkowej omawianego świadczenia. Obowiązek powtarzających się świadczeń niepieniężnych może obciążać wszystkich bądź tylko niektórych wspólników spółki i nie musi być proporcjonalny do ich udziału.
Należy podkreślić, że wyżej wymieniony obowiązek powtarzających się świadczeń jest związany z udziałami w spółce, a nie osobą wspólnika. W związku z tym niezbędne jest również określenie w umowie spółki, które udziały są obciążone wspomnianym obowiązkiem. W przypadku zbycia udziału obowiązki z nim związane przechodzą na jego nabywcę. Świadczenia wspólników wobec spółki, które wynikają z porozumień zawieranych poza umową spółki, choćby były związane z uczestnictwem w spółce i miały charakter powtarzających się świadczeń niepieniężnych, nie będą podlegały regulacjom art. 176 k.s.h. Będą miały wyłącznie charakter zobowiązania umownego, nie zaś korporacyjnego.