Myśliciel Kieran Setiya nie ukrywa, że kryzys wieku średniego dotknął również jego. „Jestem osobiście zainteresowany tym tematem. I to nie tylko dlatego, że zawodowo uczę filozofii” – pisze.
Jako człowiek precyzyjny zaraz dodaje, że nad problemem zaczął się zastanawiać sześć lat temu, gdy miał lat 35. „Od zewnątrz wszystko wyglądało znakomicie. Miałem stabilne życie rodzinne i zawodowe. Byłem profesorem na dobrym wydziale uniwersytetu w przyjemnym do życia mieście. Wiedziałem, że powinienem cieszyć się z tego, że robię coś, co sprawia mi radość. Mimo tego...” – tak zaczyna się ta książka.
/>
Dla czytelnika zainteresowanego książkami ekonomiczno-biznesowymi „Kryzys wieku średniego” będzie ciekawym uzupełnieniem tego, co zazwyczaj można wyczytać w poradnikach coachingu i zarządzania sobą, karierą oraz dobrostanem psychicznym. Literatura poradnikowa oczywiście nie od dziś mierzy się z problemem wyczerpania. Jak motywować siebie i współpracowników? Jak zarządzać sukcesem albo stanem – choćby względnej – stabilizacji? Czy sił do stawiania sobie nowych wyzwań wystarczy na całe życie? Książka Setiyi przenosi te dobrze znane każdemu menedżerowi (oraz pracownikowi) pytania na bardziej osobisty grunt. Filozof przywołuje na pomoc innych myślicieli – starych, jeszcze starszych, ale i całkiem nowych. Pokazuje, że także ich zajmowały takie pytania. A skoro niejeden łamał sobie nimi głowę, to dlaczego wyważać otwarte drzwi i nie skorzystać z ich podpowiedzi?
Pisałem o tym kilka tygodni temu – mam wrażenie, że liczba książek poświęconych różnym typom wypalenia/zmęczenia znacząco się w ostatnich latach na polskim rynku wydawniczym zwiększyła. Ma to moim zdaniem związek z wkraczaniem pokolenia dzieci polskiego kapitalizmu w czas refleksji i zadumy nad własnym życiem. Wcześniej nie mieli czasu ani zasobów, żeby się nad tym wszystkim choćby chwilę zastanowić. Ostatnie (generalnie dość dobre) lata stworzyły nową sytuację. To rzecz jakby wręcz wprost wyjęta z książki kanadyjskiego psycho- analityka Elliotta Jacquesa, który cytuje jednego ze swoich pacjentów: „Do tej pory moje życie wydawało się bezkresną wspinaczką w górę, a przed oczyma miałem tylko odległy horyzont. Teraz nagle ogarnęło mnie wrażenie, że dotarłem na szczyt. Teraz ciągnie się przede mną długa droga w dół”. ©Ⓟ
