Bloomberg Billionaires Index, codziennie aktualizowany ranking najbogatszych ludzi na świecie, potwierdza, że Kamprad utrzymuje kontrolę nad całym swoim biznesem poprzez sieć spółek i prawnych podmiotów utworzonych ponad 30 lat temu.

Wycena wartości bazuje na rocznych wynikach finansowych prezentowych przez IKEA. Firma twierdzi, że jej zysk netto za 2011 rok wyniósł 4 mld dolarów, zysk operacyjny prawie 5 mld dolarów a zysk brutto – ponad 15 mld dolarów od sprzedaży w kwocie 34 mld dolarów.

Wyniki te są porównywane z rezultatami ośmiu amerykańskich firm notowanych na giełdzie, w tym Target Corp, Bed Bath & Beyond oraz Pier 1 Imports, a także z raportami Wim Plast, globalnej sieci sprzedaży mebli z główną kwaterą w Bombaju i koncernu Royale Furniture Holdings z Hongkongu.

Bloomberg bierze pod uwagę całą serię wskaźników rynkowych i finansowych – jak np, wartość rynkową, akcje preferowane, dług pomniejszony o gotówkę, czy wartość przedsiębiorstwa w odniesieniu do zysków. Porównuje się to następnie z wielkością firmy oraz uwzględnia podobne dane wspomnianych sieci handlu meblami.

Z tej kalkulacji, która uwzględnia 20-proc. obniżkę płynności z uwagi na złożoną strukturę własności utworzoną przez Kamprada, wartość firmy IKEA szacuje się na 36 mld dolarów.

Przedstawiciele Kamprada twierdzą, że on nie jest właścicielem firmy utworzonej jeszcze w 1943 roku jak dom sprzedaży wysyłkowej w Szwecji, gdyż pozbył się swoich udziałów w IKEA w latach 1980.

W 1982 roku Kamprad faktycznie przekazał swoje udziały w IKEA na rzecz fundacji, której celem jest “wspieranie innowacji w dziedzinie architektury i wzornictwa wnętrz”. Siedem lat później utworzył on drugą fundację, Interogo z siedzibą w Liechtensteinie, która jest właścicielem praw przedsięwzięcia, jakim jest IKEA.

Drugim elementem fortuny Kamprada jest Ikano Group, prywatne przedsięwzięcie inwestycyjne z siedzibą w Luksemburgu, szacowane na 2 mld dolarów. Na czele Ikano stoi Peter Kamprad, jeden z trzech synów założyciela IKEI,.

„Przesłaniem tych instytucji i podmiotów prawnych jest formalne oddzielenie aktywów od ich właściciela w celu zachowania bogactwa” – twierdzi Werner Haslehner, z wydziału prawa na London School of Economics.