Czy złożenie odpowiedzi na pozew może być potraktowane przez sąd gospodarczy jako wdanie się w spór i domniemanie zgody na poddanie sporu właściwości tego sądu?
Z art. 24 rozporządzenia Rady nr 44/2001 z 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych wynika, że jeżeli sąd państwa członkowskiego nie ma jurysdykcji na podstawie innych przepisów powyższego rozporządzenia, uzyskuje on jurysdykcję, jeżeli pozwany przed tym sądem wda się w spór. Innymi słowy, nawet jeżeli dany sąd nie jest co do zasady właściwy w sprawie, może on stać się właściwym, jeżeli strona pozwana podejmie spór przed tym sądem. Przepis ten jest zatem wyjątkiem od zasady, zgodnie z którą sąd z urzędu stwierdza brak swojej jurysdykcji, jeżeli jego właściwość nie jest wprost określona w rozporządzeniu 44/2001.
Wdanie się w spór może polegać zarówno na wskazaniu naruszenia odpowiednich przesłanek procesowych, jak i naruszenia przepisów prawa materialnego. Momentem wdania się w spór może być przykładowo złożenie odpowiedzi na pozew, w której pozwany prezentuje swoje stanowisko w sprawie. Wdanie się w spór przez pozwanego jest w tym przypadku traktowane jako jego domniemana zgoda na objęcie jurysdykcji w danej sprawie przez sąd, który zasadniczo jej do tej pory nie posiadał.
Opisany wyżej mechanizm nie działa jednak we wszystkich sytuacjach. Rozporządzenie 44/2001 przewiduje bowiem dwa wyjątki w tym zakresie. Pomimo że pozwany wda się w spór, sąd państwa członkowskiego nie może nabyć jurysdykcji, gdy wdanie się w spór przez pozwanego ma na celu jedynie podniesienie zarzutu braku jurysdykcji. Innymi słowy wdanie się w spór wyłącznie w celu wskazania, iż dany sąd nie jest właściwy, nie powoduje opisanych wyżej skutków. Pozwany, wdając się w spór na podstawie art. 24, lecz nie chcąc, aby sąd nieposiadający jurysdykcji na podstawie rozporządzenia 44/2001 nabył jurysdykcję, nie powinien zgłaszać zarzutów zbliżonych do tych, które na gruncie prawa polskiego odpowiadałyby pojęciu wdania się w spór co do istoty sprawy, a także innych zarzutów, np. zgłoszenia zarzutów procesowych dotyczących powagi rzeczy osądzonej. Z drugiej strony wdanie się w spór co do istoty sprawy następuje wtedy, gdy pozwany zaczyna wypowiadać się w kwestiach dotyczących żądania powoda, a więc gdy jego wypowiedzi mają dotyczyć samego przedmiotu procesu.
Niezależnie od opisanego wyżej przypadku sąd nie może nabyć jurysdykcji na podstawie art. 24 rozporządzenia 44/2001, gdy sąd w innym państwie członkowskim ma jurysdykcję wyłączną (np. w sprawach, których przedmiotem są prawa rzeczowe na nieruchomościach).