W związku z pracami nad projektem ustawy o pozwie zbiorowym, warto przyjrzeć się rozwiązaniom przyjętym w tym zakresie przez inne kraje. Jak wygląda ta instytucja, np. w USA i Holandii?
Na gruncie prawa amerykańskiego pozew zbiorowy może zostać wniesiony przez nieformalną grupę osób, jak też przez instytucję, organizację czy fundację. Członkowie grupy, w imieniu których składany jest pozew zbiorowy, to zarówno osoby wskazane imiennie, jak i anonimowe, mieszczące się w definicji grupy, której interesu dotyczy pozew. Pozew może być wniesiony, gdy grupa taka jest na tyle liczna, że współuczestnictwo wszystkich jej członków w postępowaniu jest niemożliwe; istnieje wspólna dla wszystkich podstawa prawna lub faktyczna żądania; żądania pozwu są tożsame z żądaniami grupy; strony reprezentujące grupę będą uczciwie i właściwie bronić jej interesów.
Ustawodawstwo amerykańskie wymaga określenia granic roszczeń objętych pozwem. Brak jednak jakichkolwiek ograniczeń podmiotowych czy przedmiotowych dla pozwu zbiorowego. Wymagane jest jedynie, aby pozew taki zawierał roszczenie oparte na tej samej podstawie działania lub zaniechania strony przeciwnej.
Prawo amerykańskie przewiduje również sytuację, w której to sąd stwierdza, że wspólna dla grupy podstawa prawna żądania lub wspólne fakty przeważają nad żądaniami dotyczącymi indywidualnych członków oraz że instytucja pozwu zbiorowego jest nadrzędna nad innymi dostępnymi sposobami sprawiedliwego i efektywnego rozstrzygnięcia sporu.
Ocena, czy dany pozew spełnia warunki pozwu zbiorowego, należy do sądu.
Z kolei w Holandii pozew w interesie ogólnym mogą wnieść organizacje (spółki, stowarzyszenia, fundacje) posiadające pełną zdolność do czynności prawnych oraz instytucje publiczne. Działanie takie może być podjęte w oparciu o statut organizacji, której zadaniem jest ochrona interesu ogółu lub określonej grupy osób.
Przed złożeniem pozwu konieczne jest podjęcie negocjacji z pozwanym, a ich brak skutkuje odrzuceniem pozwu. W razie uzgodnienia, że spór będzie rozwiązywany poza sądem, strony mogą ubiegać się o stwierdzenie przez sąd prawomocności ugody, co powoduje, iż jest ona wiążąca dla osób niebędących jej stronami. Wskutek zatwierdzenia ugody przez sąd członkowie grupy stają się stronami porozumienia, i co za tym idzie są uprawnieni do otrzymania uzgodnionej kwoty odszkodowania.
W razie braku porozumienia na skutek prowadzonych mediacji uprawniona organizacja wnosi pozew w swoim imieniu. Orzeczenie wiąże organizację wnoszącą pozew i pozwanego, a nie indywidualnych członków grupy osób, którzy powołując się na to rozstrzygnięcie mogą we własnym zakresie wszczynać postępowania.