Nabywanie nieruchomości w Hiszpanii odbywa się bez specjalnych zezwoleń i ograniczeń. Umowa przenosząca własność nieruchomości musi być zawarta w formie aktu notarialnego, na podstawie którego dokonuje się wpisu nowego nabywcy do rejestru nieruchomości.
W Hiszpanii ustawodawstwo urbanistyczne przewiduje trzy klasyfikacje gruntów: zagospodarowanych, dających się zagospodarować oraz niedających się zagospodarować, które są zdefiniowane przez Lokalny Plan Zagospodarowania Przestrzennego. Informacje na temat planów można uzyskać w każdym urzędzie miejskim. Plany zagospodarowania przestrzennego są zatwierdzone przez rady urzędów miejskich, po uprzednim podaniu do wiadomości publicznej projektów oraz poddaniu ich kontrolom wymaganym przez wyższe organy administracji, pod rygorem unieważnienia planu. Jednak większość miejscowości hiszpańskich posiada już przyjęte plany. W Hiszpanii głównymi normami prawnymi regulującymi funkcjonowanie systemu rejestrowego oraz hipotek są ustawa o hipotekach z dnia 8 lutego 1946 r. oraz regulamin hipotek z dnia 14 lutego 1947 r., a także dodatkowo – kodeks cywilny. Obecnie sprawdzanie stanu prawnego działki w księdze wieczystej odbywa się poprzez internet (www.registradores.org) lub drogą pocztową. Ponadto, każdy zainteresowany może osobiście odwiedzić biuro rejestracyjne w celu otrzymania zarejestrowanej informacji. Składa się ona z odpisu, który stanowi kopię zawartości ksiąg wieczystych oraz z wypisu z zaświadczeniem urzędnika, który swym podpisem potwierdza prawdziwość zawartych w tym zaświadczeniu informacji. Działania petentów księgi wieczystej wymagają uiszczenia odpowiedniej opłaty, ustawowo ustalonej dla każdego przypadku. Obecnie w ramach Unii Europejskiej obywatele państw członkowskich, którzy chcą nabyć nieruchomość w Hiszpanii, są traktowani na równi z obywatelami hiszpańskimi, z wyjątkiem tzw. regionów szczególnych ze względu na bezpieczeństwo narodowe. Ważne jest, czy sprzedaż nieruchomości jest dokonywana przez pojedynczą osobę fizyczną lub prawną czy też przez firmę związaną z nieruchomościami, np. deweloperzy. W przypadku firm odpowiedzialność m.in. za wady ukryte czy warunki zwiększy się i będzie zawsze z korzyścią dla nabywcy. Natomiast w przypadku kwestii podatkowych (np. opodatkowanie dochodów z nieruchomości) zarówno dla obywateli Hiszpanii, jak i państw członkowskich kluczowym kryterium jest stały pobyt. Rezydentem Hiszpanii jest osoba fizyczna przebywająca dłużej niż 183 dni w ciągu jednego roku na terenie Hiszpanii albo mająca w Hiszpanii główną siedzibę swojej działalności gospodarczej. Z kolei nierezydenci (niezależnie od tego, czy są osobami prawnymi czy fizycznymi) posiadający nieruchomości na terytorium Hiszpanii, powinni wyznaczyć przedstawiciela zamieszkałego w Hiszpanii. To pełnomocnictwo, jeśli nie zostanie wydane na terenie Hiszpanii musi zostać wystawione w postaci przetłumaczonego na hiszpański aktu notarialnego albo jako dokument publiczny wystawiony przed hiszpańskim konsulem za granicą. Osoby fizyczne bądź prawne niebędące obywatelami ani rezydentami Hiszpanii, będą musiały wystąpić o Número de Identificación de Extranjero (N.I.E) – numer identyfikacyjny dla obcokrajowców, aby złożyć deklarację oraz dokonać stosownych opłat w urzędzie podatkowym.