Bogusław Grabowski, Leszek Pawłowicz i Mirosław Gronicki to niektórzy z ekonomistów, uczestników Europejskiego Kongresu Ekonomicznego w Sopocie, którzy przedstawili najważniejsze rekomendacje dla Polski i Europy. Tezy te można traktować jako spis zadań dla polityków na najbliższe miesiące.
Polska powinna uczestniczyć w budowaniu nowych, unijnych zasad zarządzania w sytuacji kryzysu w sektorze finansowym, a w tym celu współtworzyć regulacje dotyczące kontrolowanej likwidacji banku działającego w skali transgranicznej. Chodzi między innymi o:
● zakaz transferu przez grupy bankowe aktywów bez gwarancji bezpieczeństwa dla spółek transferujących,
● wdrożenie obligatoryjnych planów naprawczo-restrukturyzacyjnych, utworzenie zharmonizowanej sieci funduszy restrukturyzacyjnych,
● wprowadzenie wymogu fizycznej alokacji kapitału przez instytucję kredytową w kraju goszczącym na pokrycie ryzyka działalności.
Polska powinna uczestniczyć też w wypracowywaniu rozwiązań przenoszących na grunt europejski postanowienia Bazylei III.
Głównym wyzwaniem dla banków, zwłaszcza w Polsce, wynikających z nowego ładu regulacyjnego, czyli Bazylei III, będzie zwiększenie udziału stabilnych i długoterminowych źródeł finansowania. Konieczne jest aktywne promowanie tych źródeł, edukacja klientów, zachęty podatkowe w zakresie długoterminowych form oszczędzania oraz stworzenie korzystnych ram prawnych dla upowszechnienia długoterminowych instrumentów zabezpieczonych wierzytelnościami hipotecznymi.
Jeżeli Polska chce wykorzystać szansę, jaką stanowią potencjalnie bogate zasoby gazu łupkowego, powinna przygotować się do tego z odpowiednim wyprzedzeniem. Potrzebna jest polska strategia wykorzystania zasobów gazu łupkowego. Najważniejsze jej elementy powinny obejmować m.in. uwzględnienie perspektywy wzrostu znaczenia gazu naturalnego w polskiej polityce energetycznej. Ważne też jest, by wpisać gaz łupkowy w europejską politykę energetyczno-klimatyczną i przekonać partnerów w UE do znaczenia tego surowca w budowie gospodarki niskoemisyjnej.
Kolejna sprawa dotyczy spółek Skarbu Państwa. Należy skupić prawa korporacyjne Skarbu Państwa w jednym organie, który zaszczepiłby w spółkach zasady gospodarki rynkowej. W tym celu należy:
● zarządzać wartością w przedsiębiorstwach o znaczeniu strategicznym w sposób zapewniający atrakcyjną stopę zwrotu dla wszystkich akcjonariuszy,
● wprowadzić dla spółek z udziałem Skarbu Państwa wskaźniki sukcesu, takie jak zwrot z kapitału, zysk operacyjny, relacja kosztów do dochodów czy udziały w rynku, co doskonaliłoby relacje inwestorskie i zwiększało atrakcyjność inwestycyjną. Tak zdefiniowane cele i wskaźniki sukcesu byłyby podstawą oceny zarządów i rad nadzorczych,
● rozważyć powołanie funduszu majątku narodowego, który przejąłby od państwa udziały w spółkach i zarządzałby nimi na zasadach funduszu inwestycyjnego.
Należy stworzyć spójną narodową strategię rozwoju infrastruktury, która określi priorytety inwestycyjne, ale przede wszystkim wskaże i zapewni długookresowe oraz stabilne źródła finansowania. Przyszłe finansowanie rozwoju infrastruktury wymaga znaczącego wzrostu udziału sektora prywatnego. Natomiast wzrost pozabudżetowego finansowania wymaga stworzenia infrastrukturalnego funduszu gwarancyjnego, nieobciążającego budżetu i długu publicznego, a pozwalającego na zabezpieczenie ryzyka.
Ważne jest przygotowanie harmonogramu i planu działania związanego ze wzrostem znaczenia wymiany transgranicznej energii elektrycznej w Polsce.
Należy stworzyć warunki dla rozwoju w Polsce komercyjnego budownictwa czynszowego, z wykorzystaniem funduszy prywatnych. Umożliwi to zmiana zasad ochrony lokatorów spoza zasobu publicznego oraz instrumenty podatkowe i instytucje funduszy nieruchomościowych.
Zwiększenie skali budownictwa, w tym czynszowego, oraz prowadzenie racjonalnej urbanizacji miejskiej wymaga równoczesnego rozwoju infrastruktury. Będzie to możliwe tylko w drodze regulacji ustawowych tworzących nowe zasady finansowania oraz wtedy, gdy zastosowany będzie racjonalny podział kosztów budowy między gminą, inwestorami prywatnymi i użytkownikami. Ważna rolę może także odegrać uruchomienie funduszu rozwoju urbanistycznego.
Polityka klimatyczna Unii Europejskiej powinna respektować specyfikę i różnorodność krajów członkowskich szczególnie pod względem paliw, jakie są dla tych krajów dostępne. W Polsce i wielu innych krajach naszego regionu energia elektryczna wytwarzana jest głównie z węgla. Otoczenie regulacyjne powinno stymulować do stosowania maksymalnie czystych i przyjaznych środowisku technologii, ale nie powinno wykluczać z zastosowania praktycznie jedynego paliwa dostępnego w wielu państwach członkowskich, czyli właśnie węgla.
Europejska polityka energetyczna wymaga rewizji, zwłaszcza w zakresie podejścia do CO2. Wspólny europejski rynek energetyczny oznacza możliwość rozliczenia przyjętych zobowiązań w ujęciu całego rynku, a nie poszczególnych rynków krajowych. Takie ujęcie pozwoli na europejski miks paliwowy, pozyskiwanie energii ze źródeł dominujących w danym kraju (Francja – atom, Skandynawia – woda, Polska, Niemcy – węgiel, Włochy, Portugalia, Hiszpania – słońce). Niezależnie od tego kraje europejskie powinny ocenić możliwość rozbudowy energetyki opartej na wietrze oraz biomasie z zastrzeżeniem konieczności zmian obecnych uregulowań, które powodują, że spala się dobre drewno, którego brakuje innym przemysłom.
Pozostało
89%
treści
Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą wydawcy INFOR PL S.A. Kup licencję
Reklama
Reklama