Czy umowa zawarta z naruszeniem zasad reprezentacji spółki jest zawsze nieważna?
Dotychczas wydawało się, iż odpowiedź na to pytanie jest oczywiście twierdząca, jednak Sąd Najwyższy zrewidował ten pogląd. Jego uchwała z 14 września 2007 r. (III CZP 31/07, OSNC 2008, z. 2, poz. 1) przełamała linię orzecznictwa w przedmiocie zasad reprezentacji spółki. W poprzednich orzeczeniach SN uznawał, iż umowy zawarte w imieniu osoby prawnej w charakterze jej organu bez kompetencji do tego są bezwzględnie nieważne. W uchwale z 14 września 2007 r. stwierdził, iż do umowy zawartej bez wymaganej uchwały walnego zgromadzenia lub rady nadzorczej ma zastosowanie w drodze analogii art. 103 par. 1 i 2 kodeksu cywilnego. Zapis ten normuje sytuację pełnomocnika. W sytuacji braku umocowania albo przekroczenia jego granic druga strona może wyznaczyć osobie, w której imieniu umowa została zawarta, odpowiedni termin do potwierdzenia umowy. Po bezskutecznym upływie wyznaczonego terminu umowa staje się nieważna.
Uchwała ma zastosowanie do czynności dokonywanych przez organy innych osób prawnych, w szczególności - zarządy spółek. Oznacza to, że umowa zawarta z wadliwie reprezentowaną spółką nie jest bezwzględnie nieważna, gdyż może podlegać potwierdzeniu przez umocowany organ. Sąd zaakcentował, że możliwość potwierdzenia umowy nie tylko skutecznie chroni interesy osoby prawnej, której zasady reprezentacji zostały naruszone, ale także odpowiada potrzebom bezpieczeństwa obrotu. Wyklucza kwestionowanie czynności prawnej przez kontrahenta osoby prawnej tylko dlatego, że czynność ta przestała mu odpowiadać.
Na gruncie przedstawionej przez SN wykładni sytuacja stron zawierających umowę dotkniętą opisanym uchybieniem jest następująca: osoba prawna, w imieniu której zawarta została wadliwie umowa, może - bez dodatkowych czynności - wykonywać jej postanowienia oraz żądać tego samego od kontrahenta. Może też poinformować kontrahenta, iż umowa zawarta została w sposób wadliwy i odmawia jej potwierdzenia - co będzie skutkować nieważnością umowy. Kontrahent osoby prawnej zobowiązany jest do traktowania umowy jako obowiązującej i wykonywania jej postanowień. Kontrahent, aby uniknąć ryzyka, że osoba prawna będzie próbowała w przyszłości uchylić się od skutków umowy, może wyznaczyć osobie prawnej termin do potwierdzenia umowy. Kontrahent może uznawać zawartą z osobą prawną umowę za niewiążącą w przypadku braku (lub odmowy) potwierdzenia jej w wyznaczonym terminie. Uchwały SN nie są źródłem prawa, wobec czego nie można wykluczyć, iż w kolejnych orzeczeniach powróci on do poprzedniej linii wykładni.