Metody aktywnego zarządzania narażają aktywa na ryzyko, ale są najlepsze w maksymalizacji dochodu
Istnieje wiele strategii zarządzania portfelem i nie sposób opisać tu wszystkich, ale kilku z nich warto się przyjrzeć.
Najbardziej ogólny podział dzieli strategie na pasywne, aktywne i mieszane (łączące elementy zarządzania aktywnego i pasywnego). Istnieje także podział, który wymienia metody immunizacji i dostosowania przepływów pieniężnych. Idea tych metod sprowadza się do takiego zbudowania portfela, aby uodpornić portfel na zmiany stóp procentowych oraz zabezpieczyć i dopasować w czasie wpływy i wydatki z portfela.
Wspólną cechą pasywnych strategii zarządzania jest określony minimalny dochód, jaki ma uzyskać portfel. Ten sam portfel zarządzany aktywnie przynosi większy dochód, ale jednocześnie narażony jest na większe ryzyko. Metody pasywne mają prowadzić do uzyskania założonego zysku przy określonej (niskiej) tolerancji ryzyka. Zwykle wymienia się dwie podstawowe metody pasywnego zarządzania, są to metoda kup i trzymaj oraz strategia wzorowania na indeksie. Strategia kup i trzymaj jest jedną z najprostszych i polega na przetrzymywaniu wyselekcjonowanych aktywów aż do momentu ich wykupu. Strategia wzorowania na indeksie polega na zbudowaniu portfela podobnego do portfela rynkowego. Uznając rynek za twór efektywny, portfel odwzorowujący rynek również jest efektywny i replikuje mechanizmy wpływające na efektywność rynku. Jeśli za odwzorowanie rynku przyjąć pewien indeks, to portfel taki ma być jego przybliżeniem pod względem składu. Kwestią decydującą staje się wybór indeksu i zakres dopasowania, na jaki się decydujemy.
Strategie aktywnego zarządzania narażają posiadane aktywa na określone ryzyko, jednak są one najlepsze pod względem maksymalizacji dochodu. Zwykle wymienia się dwie kategorie w tej grupie: strategię czerpania korzyści z okresowej nierównowagi na rynku oraz strategię czerpania korzyści ze zmian stóp procentowych. Pierwsza z nich opiera się na badaniu premii za ryzyko kredytowe instrumentów finansowych z różnych sektorów gospodarki. Podejście to zakłada, że premie za ryzyko kredytowe z nisko i wysoko sklasyfikowanych aktywów różnią się o pewną wartość, która zmienia się w czasie. Przyjmuje się, że w okresach gospodarczego wzrostu różnice te maleją, natomiast w okresach zastoju czy recesji wzrastają, daje to możliwość wypracowania dodatkowego dochodu. Tymczasem strategia czerpania korzyści ze zmian stóp procentowych bazuje na prognozowaniu przyszłego poziomu stóp procentowych. W przypadku, kiedy spodziewany jest wzrost stóp procentowych, zarządzający stara się zachować zgromadzony kapitał na niezmienionym poziomie, natomiast w przypadku spodziewanej obniżki stóp procentowych zarządzający stara się osiągnąć zyski kapitałowe.
