Metoda alokacji bezpiecznej, alokacji taktycznej i alokacji strategicznej to trzy podstawowe metody, które mogą stosować inwestorzy budujący portfel z kilku rodzajów aktywów
Obecna sytuacja rynkowa jest trudna dla większości klas polskich aktywów. Ceny akcji objęte są bessą. Na giełdzie brakuje kapitału i utrzymuje się ogólna niechęć nawet do tanich i atrakcyjnych akcji. Także rynek obligacji znajduje się pod presją rosnącej inflacji i potencjalnych podwyżek stóp. Sytuacja taka skłania do zastanowienia się nad optymalną, w takim czasie, strukturą portfela.
Świadomy inwestor trzyma pieniądze w kilku różnych klasach aktywów - ma portfel mieszany. Po uwzględnieniu kosztów transakcyjnych, daje mu to możliwość alokacji środków z jednych aktywów na inne, w celu ochrony kapitału. Posiadając portfel mieszany, zawierający jednocześnie akcje i obligacje, najważniejszą decyzją strategiczną jest wybór metody alokacji aktywów. Do podstawowych metod należą: metoda alokacji bezpiecznej, metoda alokacji taktycznej, metoda alokacji strategicznej.
Metoda alokacji bezpiecznej polega na ustaleniu struktury portfela w taki sposób, aby oczekiwana stopa zwrotu oraz prognozowany wskaźnik ryzyka były stale utrzymywane na wybranym poziomie. Na podstawie tej strategii podejmowane są decyzje sprzedaży/zakupu obligacji i akcji w danym czasie. Na przykład wzrost wartości części portfela, która obejmuje akcje, spowoduje wzrost udziału w portfelu aktywów obarczonych większym ryzykiem inwestycyjnym, zatem część akcji powinna zostać sprzedana, tak aby powrócić do założonych proporcji i parametrów portfela.
W metodzie alokacji taktycznej celem inwestowania jest określenie takiej konstrukcji portfela, która umożliwi utrzymywanie stałego poziomu ryzyka inwestycyjnego w dłuższym okresie. W tym przypadku planuje się akceptowaną premię za ryzyko, a zakup lub sprzedaż portfela akcji lub obligacji ma zapewnić osiągnięcie tej założonej premii za ryzyko. Proporcje akcji i obligacji kształtowane są następująco: jeżeli znacznie wzrosło ryzyko inwestycyjne, zmniejszany jest udział akcji w portfelu, natomiast kiedy ryzyko inwestycyjne wyraźnie spadło, należy sprzedać obligacje i zwiększyć udział akcji w portfelu. Metoda ta pozwala osiągnąć satysfakcjonujące rezultaty zarówno w krótszym, jak i w dłuższym okresie.
Metoda alokacji strategicznej jest stosowana w podejmowaniu decyzji długoterminowych. Wyznaczany jest taki portfel, który jest w stanie zapewnić osiągnięcie założone stopy zwrotu przy założonym poziomie ryzyka. Do wyznaczenia optymalnej struktury oraz do prognozy przyszłych wyników inwestycyjnych na rynku kapitałowym konieczne są wskaźniki rentowności oraz miary statystyczne. Do wyznaczenia efektywnego portfela używane są dane historyczne, a do samodzielnej decyzji pozostaje wybór, które aktywa w portfelu zapewnią utrzymanie lub poprawę rezultatów w przyszłych okresach.
