Osoby wykorzystujące w działalności gospodarczej budynki i lokale albo uzyskujące dochód z ich najmu mogą wliczać w koszty ich amortyzację. Dla nowych budynków i lokali mieszkalnych roczna stawka amortyzacji wynosi 1,5 proc., zaś dla niemieszkalnych 2,5 proc. Dla budynku i lokalu używanego mogą tę stawkę podwyższyć. Do nieruchomości nabytych do końca 2006 roku obowiązywały identyczne zasady, niezależnie od tego czy miały charakter mieszkalny. Za używane były uznawane wówczas, gdy od oddania ich do użytkowania do zakupu upłynęło co najmniej pięć lat. Wówczas podatnik miał prawo podwyższyć roczną stawkę nawet do 10 proc., skracając w konsekwencji okres amortyzacji do dziesięciu lat.
Począwszy od 1 stycznia 2007 r., reguła ta dotyczy tylko amortyzacji używanych budynków i lokali o charakterze mieszkalnym. Zaś dla nieruchomości niemieszkalnych wprowadzanych do ewidencji po tej dacie obowiązują reguły nowe. Dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z wykazu stawek wynosi 2,5 proc., podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat, pomniejszony o pełną liczbę lat, które upłynęły od ich oddania po raz pierwszy do użytkowania do wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika.
10-40 lat
Amortyzacja lokali mieszkalnych
Dla budynków i lokali niemieszkalnych nabytych jako używane podatnik ustala indywidualną stawkę
MARIANNA OLSZEWSKA
gp@infor.pl