Na podstawie przepisów o kooperacji partnerów publicznych i prywatnych nie zrealizowano, jak na razie, żadnych projektów. Po wejściu w życie nowej ustawy o partnerstwie publiczno-prywatnym powstały podstawy prawne urzeczywistnienia tego rodzaju współpracy. Czy nowe rozwiązania wystarczą bez pomocy tzw. dobrych praktyk?
Projekty PPP są realizowane na podstawie wielu odrębnych umów, w tym: umowy projektu, dotyczącej finansowania, zabezpieczenia finansowania, z podwykonawcami, ubezpieczenia itd. Umowy, które regulują realizację usługi publicznej przez długi okres, obejmujący nawet 30 do 40 lat muszą być starannie przygotowane. Chodzi o przewidzenie okoliczności, które mogą mieć wpływ na inwestycję.
Szczególnie istotna jest umowa projektu. Jej najważniejsze postanowienia obejmują: specyfikację zamawianej usługi, standardy jakości świadczonych usług, utrzymania wybudowanego składnika majątkowego, sposoby monitorowania projektów przez stronę publiczną, mechanizm płatności, sposoby naliczania kar umownych, listę zdarzeń uprawniających do odszkodowania, prawa strony publicznej do interwencji, określenie czasu trwania i wygaśnięcia umowy oraz zwrotu aktywów projektu stronie publicznej.
Negocjacje umów PPP są czasochłonne. Dlatego w wielu krajach pojawiają się dążenia do tworzenia standardów. Nie zawsze jest to możliwe, bo specyfika wielu projektów jest unikalna. Niemniej centra PPP w wielu krajach sporządziły wytyczne dotyczące standaryzacji niektórych zapisów umów o PPP, np. zasadą postępowań przetargowych o udzielenie partnerstwa publiczno-prywatnego powinna być pełna transparentność postępowania, obiektywizm oraz równe traktowanie uczestników. Krajowi partnerzy współpracy PPP liczą na podobne wsparcie tworzonego w Polsce Centrum PPP.
W krajach zachodnich opisy dobrych praktyk PPP są dostępne przez strony internetowe centrów PPP, ministerstw odpowiedzialnych za realizację projektów PPP. Tworzenie dobrych praktyk PPP jest sposobem na szybsze działanie, obniżenie kosztów transakcji i korzystanie ze sprawdzonych rozwiązań. Poprzez dobre praktyki należy rozumieć przetestowane rozwiązania i wdrożenia. Ze względu na to, że sprawdziły się w praktyce, mogą zostać zaadaptowane gdzie indziej.
Dobre praktyki pozwalają na korzystanie z doświadczeń innych jednostek, unikanie błędów i oszczędności czasowe. Bazy danych o dobrych praktykach PPP mogą być tworzone niezależnie od tego, czy w kraju funkcjonuje odrębna ustawa o partnerstwie publiczno-prywatnym. Jednak czynnikiem niezbędnym do zaistnienia i rozwijania dobrej praktyki PPP jest dobrze funkcjonujące otoczenie instytucjonalne.