Zachęty inwestycyjne dla państw członkowskich i prywatnych inwestorów mają sprawić, aby do 2015 roku powstało na terenie UE do 12 obiektów wychwytywania i geologicznego składowania dwutlenku węgla.
Wśród przyjętych przez Parlament Europejski i Radę Europejską regulacji tworzących tzw. Pakiet Klimatyczny znajduje się dyrektywa w sprawie geologicznego składowania dwutlenku węgla. Jej celem jest stworzenie ram prawnych dla bezpiecznego zatłaczania CO2 do podziemnych formacji geologicznych i składowania go w sposób eliminujący negatywne oddziaływanie na środowisko naturalne (CSS). Wstępne szacunki przedstawione przez Komisję Europejską wskazują na możliwość zmagazynowania w ten sposób około 7 mln ton CO2 do 2020 roku, a około 160 mln ton do roku 2030, co stanowiłoby około 15 proc. wielkości zakładanej redukcji emisji CO2 w 2030 roku.

Zachęty inwestycyjne

W ostatnim czasie zauważalny staje się wzrost zainteresowania komercyjnym wykorzystaniem wciąż udoskonalanych technologii CCS, zwłaszcza w krajach o wysokim udziale paliw kopalnych w bilansie energetycznym. W czerwcu 2008 roku Rada Europejska wezwała Komisję do zaproponowania mechanizmu zachęt inwestycyjnych, dla państw członkowskich i prywatnych inwestorów, tak aby do 2015 roku powstało na terenie Unii Europejskiej do 12 obiektów demonstracyjnych CCS. Przewiduje się znaczące wsparcie ze środków unijnych (około 9 mld euro) dla realizacji tych pilotażowych inwestycji, przy czym liczba zgłoszeń ze strony zainteresowanych inwestorów znacząco przekracza wspomniane 12 projektów. Oznacza to silną konkurencję w staraniach o środki europejskie. Decyzje w kwestii selekcji i dofinansowania tych projektów powinny zostać podjęte przez agendy europejskie na przełomie 2009 i 2010 roku. Do Komisji Europejskiej została między innymi zgłoszona budowa instalacji post combustion usuwania CO2 ze spalin nowo budowanego bloku energetycznego (858 MW) w PGE Elektrowni Bełchatów, oraz wspólna inwestycja Zakładów Azotowych Kędzierzyn i Południowego Koncernu Energetycznego budowy zero emisyjnej elektrowni poligeneracyjnej wykorzystującej technologię gazowania węgla (IGCC).



Wybór składowisk

Dyrektywa nie zakłada obligatoryjności stosowania technologii CCS. O jej opłacalności będzie więc w pierwszej kolejności decydował obowiązujący w poszczególnych krajach Unii Europejskiej system handlu uprawnieniami do emisji CO2, a w szczególności dostępność na rynku i cena uprawnień emisyjnych. Wychwycony z instalacji przemysłowych i składowany zgodnie z wymogami prawa CO2 nie będzie traktowany tak jak gaz wyemitowany do atmosfery, z koniecznością rozliczenia tej emisji przy wykorzystaniu posiadanych uprawnień emisyjnych. Powinno to skłaniać podmioty emitujące znaczne ilości CO2 do rozważenia opłacalności inwestycji w technologię CCS.
Szczególnie dużo miejsca dyrektywa poświęca kwestii wyboru składowisk dla potrzeb sekwestracji CO2. Państwa członkowskie mają posiadać pełną niezależność odnośnie dopuszczenia geologicznego składowania CO2 na swoim terytorium i udzielania pozwoleń na to składowanie, przy czym w początkowej fazie wdrażania dyrektywy wszelkie wnioski o pozwolenie na składowanie mają być udostępniane Komisji Europejskiej w celu zaopiniowania. Podstawowym kryterium wyboru miejsca składowiska powinna być charakterystyka geologiczna danego terenu. Stwierdzone istotne ryzyko wystąpienia wycieku składowanego gazu powinno eliminować możliwość lokalizacji składowiska na danym terenie. Załącznik do dyrektywy precyzuje kryteria oceny, według których ma być przeprowadzona analiza potencjalnych lokalizacji, co powinno zapewnić standaryzację podejścia w ramach całej Unii Europejskiej.

Lokalizacja i monitorowanie

Kwestia lokalizacji składowisk wydaje się być kluczowa dla powodzenia poszczególnych projektów CCS. Jest to zagadnienie trudne z punktu widzenia możliwości uzyskania społecznej akceptacji dla lokalizacji inwestycji CCS w sąsiedztwie ludzkich skupisk. Analogie do lokalizacji elektrowni jądrowych nie są tu bezpodstawne, jako że oba typy inwestycji budzą obawy społeczne co do ewentualnych zagrożeń dla życia i zdrowia ludzkiego.
Operatorzy składowisk CO2 mają przygotowywać plany monitorowania zarządzanych przez nich składowisk, które będą podlegały zatwierdzeniu przez właściwe organy regulacyjne. Dyrektywa nakłada na operatorów obowiązki sprawozdawcze oraz precyzuje zakres wymaganych kontroli składowisk, które powinny być przeprowadzane przynajmniej raz do roku. Wycieki lub stwierdzone inne istotne nieprawidłowości będą pociągać za sobą konieczność podjęcia przez operatorów działań naprawczych, których zakres każdorazowo określi właściwy organ regulacyjny.
Dyrektywa przewiduje docelowo przejęcie przez państwo od poszczególnych operatorów odpowiedzialności za każde składowisko CO2 założone na jego terytorium, co ma następować każdorazowo po zamknięciu składowiska, pod warunkiem jego uprzedniego uszczelnienia, odłączenia instalacji zatłaczających oraz potwierdzenia hermetyczności składowania na stałe zatłoczonego CO2. Tym samym kres komercyjnego wykorzystania składowiska pociągałby za sobą konieczność jego przekazania pod bezpośredni zarząd państwa. Dyrektywa przewiduje dwuletni termin na implementację jej postanowień przez państwa członkowskie.