Jako przedsiębiorca w jednym z serwisów pożyczek społecznościowych chciałem zaciągnąć zobowiązanie na finansowanie działalności gospodarczej. Zastanawiam się jednak, czy tę formę finansowania obowiązują przepisy o maksymalnym dopuszczalnym oprocentowaniu? A jeżeli tak, to po jakim czasie od obniżki stóp procentowych przez Radę Polityki Pieniężnej powinno być ono obniżone?
EKSPERT RADZI
Serwisy pożyczek społecznościowych (z ang. social lending) to coraz popularniejszy sposób na zdobywanie potrzebnego firmie zastrzyku finansowego. Ich specyfika polega na tym, że nie pożycza się pieniędzy od banku czy też firmy pożyczkowej wyspecjalizowanej w tego typu działalności, ale od osób fizycznych (jednej bądź wielu) za pośrednictwem serwisów internetowych. Te ostatnie stanowią swego rodzaju platformę, na której spotykają się szukający finansowania przedsiębiorcy oraz osoby fizyczne pożyczające pieniądze i w ten sposób zarabiające na odsetkach. Serwisy umożliwiają obu stronom zawarcie drogą elektroniczną umowy pożyczki i pośredniczą w przelewach kapitału, a później również odsetek.
To, że serwisy pożyczek społecznościowych stanowią dosyć oryginalne rozwiązanie wobec tradycyjnych kredytów i pożyczek, nie oznacza wcale, że nie obejmują ich ogólne reguły wynikające z przepisów. Oznacza to, że również w przypadku opisanym przez czytelnika znajdują zastosowanie regulacje antylichwiarskie z kodeksu cywilnego. Stanowią one, że maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej, a więc np. umowy pożyczki, nie może w stosunku rocznym przekraczać czterokrotności wysokości stopy lombardowej Narodowego Banku Polskiego. Od 5 marca br. stopa lombardowa wynosi 2,5 proc., zatem maksymalne oprocentowanie nie może przekroczyć 10 proc. Tak więc przedsiębiorca może wymagać, by osoby fizyczne, które pożyczyły mu pieniądze, nie pobierały wyższych odsetek, niż wynosi górny pułap. Jeśli Rada Polityki Pieniężnej, organ NBP, obniżył wysokość stóp, to niższe oprocentowanie pożyczek powinno być naliczane od dnia następującego po tym, w którym podjęto taką decyzję.
Podstawa prawna
Art. 359 par. 21 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 121 ze zm.).