Pomimo 20 lat transformacji gospodarczej, prywatyzacja państwowych firm w Polsce nie została zakończona. Według danych OECD, Polska cechuje się największym stopniem kontroli państwa nad działalnością gospodarczą w porównaniu do wszystkich krajów rozwiniętych.

Państwo – jako właściciel - ma szczególnie duży wpływ na funkcjonowanie przedsiębiorstw w produkcji i dystrybucji energii elektrycznej, gazu, w transporcie lotniczym i kolejowym oraz w usługach pocztowych.

Przyspieszenie prywatyzacji powinno być jednym z priorytetów obecnego rządu. Po pierwsze, w warunkach konkurencji rynkowej, firmy prywatne wygrywają z przedsiębiorstwami zależnymi od polityków – są od nich zarządzane bardziej efektywnie, bardziej innowacyjne i ostatecznie osiągają wyższą rentowność. Po drugie, przychody ze sprzedaży państwowych firm stanowią znaczący - choć przejściowy - ratunek dla sektora finansów publicznych. Pozwalają ograniczyć wzrost długu publicznego, ale nie usuwają trwałych przyczyn tych problemów, czyli przede wszystkim zbyt wysokich wydatków socjalnych.

W przeszłości, odpolitycznienie przedsiębiorstw przebiegało najsprawniej w latach 1998-2001, gdy za prywatyzację odpowiadał minister Emil Wąsacz. Przygotował on ambitny plan prywatyzacji i - co najważniejsze – potrafił go potem zrealizować. Prywatyzację prowadzono najwolniej i najbardziej niechętnie w okresie rządów PiS, kiedy ministrem skarbu był Wojciech Jasiński. Pomimo doskonałej koniunktury na rynku kapitałowym, przygotował on bardzo skromny plan prywatyzacji, a następnie nie potrafił go zrealizować. Planowane przychody ze sprzedaży państwowych firm w latach 2006-2007 opiewały na kwotę 8,5 mld zł, lecz ostatecznie wyniosły jedynie nieco ponad 2,5 mld zł. Zablokowanie prywatyzacji było równoznaczne z istotnym przyrostem długu publicznego. Gdyby rząd PiS zrealizował założony plan prywatyzacji, przyrost długu publicznego w Polsce byłby aż o 5-6 mld zł mniejszy.

Tempo prywatyzacji prowadzonej przez obecny rząd – choć szybsze niż w okresie rządu PiS - nie może być jeszcze powodem do zadowolenia. W latach 2008 - 2009 nie było w Polsce żadnej transakcji, która odbierałyby politykom władztwo nad dużymi przedsiębiorstwami. Co prawda zaplanowano trzy duże prywatyzacje (Enea, GPW, pierwsza grupa chemiczna), ale wszystkie zakończyły się fiaskiem. We wszystkich przypadkach oferta prywatyzacyjna dużych firm dotyczyła sprzedaży pakietów mniejszościowych, które potencjalnym inwestorom nie pozwalały na przejęcie władztwa nad spółką. Według przyjętego planu państwo miało wycofywać się z kolejnych gałęzi gospodarki, tymczasem w 2009 roku ministerstwo nie wyszło poza sprzedaż mniejszościowych udziałów. W ubiegłym roku aż 90 proc. transakcji prywatyzacyjnych dotyczyło firm, w których skarb państwa miał poniżej 10 proc. udziałów. Sprzedaż mniejszościowych udziałów zapewnia budżetowi przychody, ale nie ogranicza wpływu polityków na działalność nadzorowanych przedsiębiorstw.

Rząd przewiduje, że w latach 2010-2011 przychody ze sprzedaży udziałów w państwowych firmach wyniosą odpowiednio 25 i 7 mld zł. Niezrozumiałe jest dlaczego w 2011 roku przychody te mają być aż trzykrotnie niższe od tych, jakie planuje się uzyskać w 2010 roku. Plan sprzedaży państwowych firm powinien być bardziej ambitny. W porównaniu do obecnego planu, państwo powinno zdecydować się na szerszą prywatyzację największych przedsiębiorstw w sektorze elektroenergetycznym (np. PGE, Tauron), gazowym (PGNiG) i paliowym (np. Lotos, Orlen). Zmniejszając swój udział w akcjonariacie tych największych spółek np. do 20 proc. i wprowadzając zmiany w statutach ograniczających wykonywanie praw z akcji przez pozostałych akcjonariuszy, skarb państwa mógłby znacząco przyhamować narastanie długu publicznego. Potrzebne jest także przyspieszenie prywatyzacji w spółkach, które znajdują się pod nadzorem innych resortów niż ministerstwo skarbu. Dotyczy to kolejowych spółek transportowych i portów lotniczych oraz kopalni węgla kamiennego, za których prywatyzację należy rozliczać odpowiednio ministrów infrastruktury i gospodarki. Jak dotąd, wkład tych resortów w postęp prywatyzacji jest zerowy.

Wiktor Wojciechowski, członek zarządu i dyrektor działu analitycznego Fundacji FOR