Czy Krajowa Izba Odwoławcza musi ustosunkować się w postępowaniu do wszystkich zarzutów podniesionych przez stronę w odwołaniu?
Nieorzekanie przez Krajową Izbę Odwoławczą w zakresie wszystkich podnoszonych w odwołaniu zarzutów staje się coraz częściej powszechniejsze. Wydaje się zatem, iż warto przeanalizować zasadność takiego postępowania zarówno na gruncie ustawy Prawo zamówień publicznych, przepisów kodeksu postępowania cywilnego, jak i w świetle konstytucyjnej zasady dwuinstancyjności postępowania sądowego, wyrażonej w art. 176 ust. 1 konstytucji.
Uważam, że KIO ma obowiązek rozstrzygania wszystkich zarzutów podniesionych przez stronę w odwołaniu, a dzisiejszą praktykę uważam za niedopuszczalną i sprzeczną z porządkiem prawnym.
W celu udzielenia odpowiedzi na pytanie o istnienie lub nie obowiązku KIO w zakresie orzekania w zakresie wszystkich zarzutów odwołania niezbędna jest analiza obowiązującej procedury cywilnej.
Na gruncie postępowania sądowego, zarówno w I, jak i II instancji, kwestię zakresu orzekania w danej sprawie regulują odpowiednio przepisy art. 321 i 378 k.p.c. W art. 321 par. 1 k.p.c., zgodnie z którym sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem ani zasądzać ponad żądanie, została wyrażona podstawowa zasada wyrokowania, w myśl której sąd jest związany w procesie żądaniami stron. Zasadą jest, iż w wyroku powinno znaleźć się rozstrzygnięcie o całości żądania, wyjątkiem w tym zakresie jest wyrok częściowy. Natomiast w razie wydania wyroku częściowego strona na mocy art. 351 k.p.c. ma prawo zwrócić się do sądu o jego uzupełnienie, które następuje tylko w granicach zawisłości.
Drugi ze wskazanych przepisów, dotyczący postępowania odwoławczego, zawiera dyspozycję dla sądu apelacyjnego, by rozpoznawał sprawę w granicach apelacji. W judykaturze przeważa stanowisko, zgodnie z którym oznacza to nakaz brania pod uwagę i rozważania wszystkich podniesionych w apelacji zarzutów i wniosków.
Nie budzi zatem wątpliwości obowiązek rozpoznawania przez sąd powszechny, zarówno w I, jak i II instancji, wszystkich żądań strony.
Podobnie zasada ta znajduje zastosowanie również przed sądem polubownym. Mimo iż art. 1197 k.p.c. nie zawiera wprost wymogu, by w wyroku sądu polubownego zawarte było rozstrzygnięcie co do żądań stron, w doktrynie nie budzi wątpliwości, że jest to oczywiste, skoro wyrok jest orzeczeniem co do meritum sprawy, a z art. 1202 k.p.c. wynika prawo strony do wystąpienia o uzupełnienie wyroku co do żądań zgłoszonych w postępowaniu, o których sąd polubowny w wyroku nie orzekł. W kolejnym artykule zajmę się postępowaniem przed KIO.