W tegorocznych zeznaniach podatkowych (składanych za 2019 r.) pojawiły się nowe rubryki dotyczące korekty. Od tego, na jakiej podstawie będzie ona składana, zależy obowiązek uzasadnienia jej przyczyn.
Podatnicy, którzy będą chcieli poprawić złożone zeznanie, muszą zaznaczyć, czy robią to na podstawie art. 81 ordynacji podatkowej, czy na podstawie art. 81b par. 1a ordynacji. W poprzednich latach takiego podziału nie było.
W zdecydowanej większości przypadków podatnicy korygują zeznania w oparciu o art. 81 ordynacji. W takiej sytuacji nie jest wymagane uzasadnienie. Obowiązek ten został zniesiony 1 stycznia 2016 r.
Inaczej jest, gdy zastosowanie ma art. 81b par. 1a. To szczególny przypadek korekty. Jest ona składana w trakcie postępowania podatkowego w sprawie unikania opodatkowania, gdy postępowanie to może się zakończyć wydaniem decyzji z zastosowaniem klauzuli generalnej (art. 119a ordynacji). W takim wypadku podatnik musi dołączyć uzasadnienie korekty, a ona sama przysługuje w danej sprawie tylko raz. Nie można potem cofnąć jej skutków przez ponowne skorygowanie deklaracji (po zakończeniu postępowania podatkowego).
Niezależnie od tego może się zdarzyć, że urząd sam poprawi zeznanie – gdy w ramach czynności sprawdzających stwierdzi, że zawiera ono błędy rachunkowe lub inne oczywiste omyłki bądź że wypełniono je niezgodnie z ustalonymi wymaganiami (art. 274 par. 1 ordynacji).
Taka samodzielna korekta przez urząd jest jednak dozwolona tylko wtedy, gdy jej skutek finansowy nie przekracza 5 tys. zł. Przy wyższych kwotach urząd zwraca się do składającego deklarację o jej skorygowanie oraz „złożenie niezbędnych wyjaśnień”.