W katalogu niezbędnych elementów, które ma zawierać dokument o nazwie Polityka energetyczna, obok bilansu paliwowo-energetycznego kraju, powinno znaleźć się również szacunkowe przedstawienie zakładanych konsekwencji finansowych.
Trwają prace nad dokumentem Polityka energetyczna Polski do 2030 r. Przygotowany przez Ministerstwo Gospodarki projekt przedstawia najważniejsze wytyczne dotyczące polskiej energetyki w perspektywie zarówno krótko- jak i długofalowej.

Resortowe kompetencje

Polityka energetyczna państwa stanowi wyodrębniony segment polityki gospodarczej, który określa założenia i cele państwa w odniesieniu do sektora energetycznego. W zakresie wspomnianej polityki państwo realizuje wybrane przez siebie cele ekonomiczne za pomocą środków o charakterze władczym i niewładczym.
Charakter i sposób tworzenia polityki energetycznej państwa określa ustawa z 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz.U. z 1997 r. nr 54, poz. 348). Naczelnym organem administracji rządowej w sprawach dotyczących polityki energetycznej państwa jest minister gospodarki. W jego kompetencjach leży przede wszystkim przygotowanie projektu polityki energetycznej państwa (co cztery lata) i koordynowanie następnie jej realizacji. Zgodnie z ustawą polityka energetyczna zawiera ocenę realizacji polityki energetycznej państwa za poprzedni okres, część prognostyczną obejmującą okres nie krótszy niż 20 lat oraz program działań wykonawczych na okres 4 lat.



Interpretacje prawne

Kontrowersje budzi charakter prawny dokumentu o nazwie Polityka energetyczna państwa. Jest ona przyjmowana na wniosek ministra gospodarki przez Radę Ministrów w formie uchwały. Zgodnie z art. 93 Konstytucji RP uchwały Rady Ministrów mają charakter wewnętrzny, a więc obowiązują wyłącznie jednostki organizacyjne podległe Radzie Ministrów. Można by zatem przyjąć, że założenia polityki energetycznej państwa są wiążące jedynie dla wojewodów. Ustawa - Prawo energetyczne stanowi jednak wprost, że organy administracji rządowej właściwe w sprawach energetyki zobowiązane są do przestrzegania założeń polityki energetycznej przy wykonywaniu swoich ustawowych kompetencji. Nie należy jednak uznawać tej konstrukcji za niezgodną z Konstytucją RP z uwagi na fakt, iż nie można zmienić przepisów konstytucji przy pomocy ustawy zwykłej, a jedynie w szczególnym trybie. Politykę energetyczną oraz nakaz jej przestrzegania należy traktować jako wytyczną, a nie lex specialis do przepisów konstytucji.

Konsekwencje finansowe

Kolejny problem dotyczący konstrukcji polityki energetycznej to brak przedstawienia kosztów poniesionych przez budżet państwa na potrzeby jej realizacji. Ustawa - Prawo energetyczne zdecydowanie wymaga nowelizacji w tym zakresie - w katalogu niezbędnych elementów, które ma zawierać każdorazowo dokument o nazwie Polityka energetyczna, obok bilansu paliwowo-energetycznego kraju, zdolności wytwórczych krajowych źródeł paliw i energii, efektywności energetycznej itp. powinno znaleźć się również szacunkowe przedstawienie zakładanych konsekwencji finansowych.
Zauważyć jednak należy, że przy obecnie obowiązującym brzmieniu art. 14 ustawy - Prawo energetyczne możliwe jest wprowadzenie do dokumentu Polityka energetyczna Polski do 2030 r. rozdziału zawierającego wykaz kosztów związanych z realizacją zamierzeń Rady Ministrów. Biorąc pod uwagę panujący kryzys finansowy, grożącą Polsce recesję oraz wysokie koszty m.in. realizacji pakietu energetyczno-klimatycznego Polityka energetyczna Polski do 2030 r. bezwzględnie powinna zawierać taki kosztorys.